Het grote opruimen is weer begonnen. Het zachte weer lokt naar buiten, waar de tuin, nu de sneeuw verdwenen is, er wat troosteloos en chaotisch uitziet. In de herfst laat ik de uitgebloeide planten staan; ze zijn vaak nog lang mooi, bedekt met rijp of een laagje sneeuw. Maar de zware sneeuwvracht die ze in december getorst hebben heeft de meeste planten geveld, de borders zien er rommelig uit, met 'snotterige' en bruine plantenresten. Zelfs van de grassen staan er nog maar enkele overeind.
Toch heeft ook deze tijd zijn charme. Met name het gevoel dat er een waar wonder moet gebeuren wil het ooit weer wat worden, en het weten dát dat gaat gebeuren!
Intussen genieten we van het geluid van de ganzen die nu dagelijks overvliegen, en van het licht, het bijzondere licht dat zo kan toveren. Zoals gisteren aan het eind van de middag de zon het landschap achter ons huis met zijn rode gloed ineens deed oplichten.