Deze keer een gedicht van mijzelf, dat ik schreef toen ik 15 jaar was. Zoals alles op die leeftijd, beleefde ik ook het lentegevoel heel sterk. Dit ondanks het feit dat ik op een bovenhuis in de stad woonde, niet vermoedend dat ik ooit op zo'n mooi plekje in Groningen mijn eigen droomtuin zou hebben......
Lente
Alles tintelt diep van binnen
Want het gaat opnieuw beginnen
Vol verwachting zweef ik binnen
in het nieuwe lenteland
Dansend door de bloemenkleuren
Adem ik de lentegeuren
Diep ervaar ik dit gebeuren
Licht geluk omgeeft mij zacht
Suikerzoete bijenhoning
Snoep ik met de lentekoning
Die mij meeneemt naar zijn woning
Lachend loop ik aan zijn hand
Lenteliefde, lenteleven
Leven lachen, liefde geven
Dolgelukkig blozend beven
In de lichte lentepracht
Thea 1972
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Bijna ieder jaar maken koolmezen of pimpelmezen een nestje in onze oude pomp.
5 opmerkingen:
Joechei! De Lentekoning is gekomen! Eindelijk!
hmmm...was pappa toen al in de picture?...hihi
In 1972 was ik twee. Op die leeftijd beleef je het lentegevoel niet ècht bewust, zeker niet als je op een galerijflat in Delft woont zoals ik destijds! Nu kan dat wel, en dan natuurlijk vooral in jouw tuin, waaraan de Lentekoning zèlf zijn kracht en invloed lijkt te toetsen... Ik neem overigens aan dat de Lentekoning een wat imposantere verschijning is dan de Winterkoning(met zo'n parmant rechtopstaand staartje). Zei jij vroeger niet altijd tegen je kids dat je eigenlijk een prinses bent? Dan is die "King of Spring" wellicht je pa...
Ik zat me ook al af te vragen of papa die Lentekoning is. Echt een mooi gedicht! Ik kan me herinneren dat ik het eerder heb gelezen, toen ik zelf een jaar of vijftien was.
Ik sluit me aan bij Tinus haar reactie, kwam ook meteen bij mij op..., honingzoet gedichtje hoor mams! Doe het je niet na. xxx
Een reactie posten